Tu się nie tylko recytuje. Tu się oddycha słowem. Uczy ciała, żeby współgrało z emocją, a głosu – żeby był czymś więcej niż dźwiękiem.
Na tych zajęciach nie chodzi o to, żeby „ładnie powiedzieć wiersz”. Chodzi o to, żeby znaleźć w nim siebie. Żeby coś, co napisał ktoś inny, zabrzmiało jak twoje własne wyznanie. Dzieci uczą się tu odwagi. Tej cichej, prawdziwej – kiedy staje się przed ludźmi i mówi coś z serca, choć ręce drżą. Uczą się też samoakceptacji, bo scena ma to do siebie, że pokazuje, kim jesteś. I że to „kim jesteś” – wystarczy.
Pracujemy z oddechem, z głosem, z ciałem. Ale jeszcze bardziej – z emocją. Z tremą, którą można oswoić, jeśli się jej przyjrzeć z bliska. Z wyobraźnią, która potrafi przemienić zwykłą salę w las, pałac albo własne wspomnienie.
I choć zaczyna się od kilku wersów z tomiku, kończy się na czymś większym – na miłości do słowa. Do literatury, która nagle przestaje być szkolnym obowiązkiem, a staje się żywym doświadczeniem.
Bo tu nie uczymy się mówić. Uczymy się brzmieć.